Ahmet Hakan 15 yıl önceki halini kendisi bile tanıyamadı

Ben Kanal 7’de iken
GEÇEN gün Habertürk’ün gündüz yayınına katıldım.

Konu: 28 Şubat.
Programı sunan meslektaşım Didem Arslan Yılmaz, yayının en başında “size bir sürpriz hazırladık” dedi ve 28 Şubat günlerinde Kanal 7’nin Haber Saati’ni sunduğum dönemden görüntülerimi ekrana getirdi.

* * *
15 yıl önceki halime şöyle bir baktım:
-  Saçlarımda ve sakallarımda bir tane bile ak yok.
-  Saçlarımı kalın dişli bir tarakla arkaya doğru taramışım.
-  Üzerimde kolları hafif uzun bej bir ceket var.
-  Acemice bağlanmış kravat, “ben buradayım” diye bağırıyor.
-  Kemik çerçeveli gözlük, yüzümün yarısını kaplamış.
15 yılda bir insan bu kadar mı değişir?
Bu halimi görünce...
Bir yandan kendime yabancılaştım, bir yandan da güldüm.
Sanki ekrandaki siyah sakallı o genç adam ben değildim.

* * *
Kısacık görüntüyü seyrederken...
Kendimi kritik etmeden de duramadım:
-  Fondaki Piri Reis haritası
hiç fena değildi ama giydiğim ceketin rengi fona hiç uymamıştı.
-  Haber konularındaki çeşitlilik hiç fena değildi ama bazı kelimelere biraz fazla vurgu yapmışım.
-  Ses tonum fena değildi ama doğallıktan biraz fazla uzaklaşmışım...
15 yıl önce ben bu kadar “eleştirel”, bu kadar “kritik edici” biri değildim.
Köşe yazarlığının yol açtığı bir durum bu...
Artık her şeye “fazla eleştirel” bakıyorum.
“Profesyonel deformasyon” dedikleri bu olsa gerek.
* * *
Habertürk’teki sürprizi bir arkadaşımla konuşuyordum.
Dedim ki:
“15 yıl önceki görüntüme bakmak bile istemedim. Berbattı. Yabancılaştırıcıydı”.
Beni şöyle teselli etti:
“Tasalanma... Bu herkesin başındaki sorun. Mesela ben de 15 yıl önceki fotoğraflarıma bakmak bile istemiyorum”.
Bir parça rahatladım.
Ama sadece bir parça...

Ahmet HAKAN / HÜRRİYET